Wednesday 27 August 2014

கணிப்புகள்

கணிப்புகள்
காம்கேர் கே புவனேஸ்வரி
   பொதுவாகவே நம் ஒவ்வொருவருக்கும், மற்றவர்களைப் பற்றிய கணிப்புகள் சிறிதளவாவது இருக்கும். அதை வைத்துக் கொண்டு தான் அவர்களை சந்திப்பதற்கு முன்பே அவர்களைப் பற்றிய அபிர்ப்பிராயங்களை வைத்துக் கொண்டு பேசுவோம், பழகுவோம். கேட்டில் நின்று கொண்டு வீட்டைக் நிற்கும் செக்யூரிடிகளில் இருந்து நாட்டைக் காக்கும் அரசியல்வாதிகள் வரை நமக்குள் அவர்களைப் பற்றிய கணிப்புகள் இருக்கும். அப்படி இருப்பதை சரி என்றோ, தவறு என்றோ சொல்லி விட முடியாது. கணிப்புகளும், முன் அனுமானங்களும் நமக்கு எச்சரிக்கையாக, பாதுகாப்பாக இருக்க வேண்டுமே தவிர, அவை மற்றவர்களுடன் செய்ய வேண்டிய பணிகளுக்கு முட்டுக் கட்டையாக அமைந்து விடக் கூடாது.
      உதாரணத்துக்கு, மாமியார்-மருமகள் உறவையே எடுத்துக் கொள்ளலாம். சொல்லலாம். திருமணம் என்றாலே ஒவ்வொரு பெண்ணின் மனதிலும் தன் திருமணக் கனவை விட, மாமியார் பற்றிய கவலைகளே அதிகம் இருக்கும். அதுபோல மாமியாருக்கு வீட்டிற்கு வர இருக்கும் மருமகள் பற்றிய பயம் அடிமனதில் ஓடத் தொடங்கி விடும். காரணம் என்ன? மாமியார் என்றால் கொடுமைப்படுத்துகிறவர், மருமகள் என்றால் தன் மகனை தன்னிடம் இருந்து பிரித்து எடுத்துச் செல்ல வர இருக்கும் பெண் – இவை தான் மீடியாக்கள் குறிப்பாக தமிழ் சினிமாக்கள் அடையாளப்படுத்தியிருக்கும் பிம்பம். எனவே மாமியார் தன் மருமகளைப் பற்றியும், மருமகள் தன் மாமியாரைப் பற்றிய வைத்திருக்கும் இத்தகைய தவறான கணிப்புகளினால், அவர்கள் பரஸ்பரம் நல்லவர்களாகவே இருந்தாலும் பழகும் போது இறுக்கம் இருந்து கொண்டே தான் இருக்கும். இன்று வரை இருந்து கொண்டு தான் இருக்கிறது.
      சமீபத்தில், ஒரு நாள் மாலை 5 மணி அளவில் அவசரமாக தி.நகர் வரை செல்ல வேண்டியிருந்தது. என்னை கடந்து சென்ற ஒரு ஆட்டோவை நிறுத்தி, எவ்வளவுப்பா? என்று கேட்டேன். ஆட்டோ ஓட்டுனர்,  ‘மீட்டர் போடுகிறேன்’ என்றார் மிகவும் சாத்வீகமாக. எனக்குள் பளிச்சென்று அவர்மீது மரியாதைத் தோன்றியது.
ஆட்டோவை கார் போல வெகு நளினமாக ஓட்டிச் சென்றார். ஒடித்து நொடித்து, இடித்து விடுவது போல வெகு அருகில் சென்று அடுத்தவர்களை பயம் காட்டி விர்ரென்று செல்லும் ஆட்டோக்களையே பார்த்துப் பழகி இருந்த எனக்கு இவ்வளவு அழகாக ஆட்டோவை ஓட்டிச் சென்று கொண்டிருந்த ஓட்டுனர் மீது மரியாதை அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது.
எப்போதேனும் ஆட்டோவில் ஏற வேண்டிய சூழல் வந்தால், ‘கொஞ்சம் மெதுவாவே ஓட்டுங்க…அவசரமில்லை’ என்று ஒரு பாதுகாப்புக்காகச் சொல்லி வைப்பது வழக்கம். ஆனால் நான் சொல்வதை எந்த ஓட்டுனரும் கேட்டதில்லை. இந்த முறை நான் எதுவுமே சொல்லாமலேயே ஓட்டுனர் அழகாக வண்டியை ஓட்டிக் செல்கிறாரே என்ற வியப்பில் நான் பயணித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
ஓட்டுனர் வண்டியில் நான் ஏறி அமர்ந்ததில் இருந்து கொஞ்சம் அநீசையாகவே இருந்தார். அடிக்கடி சீட்டுக்குப் பின் இருந்த ஒரு புத்தகத்தை தொட்டுத் தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டார். பிறகு அதை எடுத்து முன்பக்கம் வைத்துக் கொண்டார்.
அது என்ன புத்தகமாக இருக்கும். ஏன் இப்படி தடுமாறுகிறார்? ஏதேனும் தவறான புத்தகமாக இருக்குமோ, அது நம் கண்ணில் பட்டுவிடக்கூடாது என்று இப்படி தடுமாறுகிறாரோ? என்ற ரீதியில் என் எண்ணங்கள் ஓடின.
அப்புத்தகம் வழுக்கி விழ முற்பட்ட போது அதை எடுத்து மீட்டருக்கு அருகில் இருக்கும் இடுக்கில் சொருகினார். ஆனாலும் திருப்தி இல்லாமல் அதை எடுத்து தன் சீட்டுக்குப் பின்னாலேயே வைத்துக் கொண்டு அதன்மீது தன் தோள் துண்டை எடுத்து வெயிட்டுக்கு வைத்தார்.
இதற்கு நடுவில் ஓட்டுனர் ஆட்டோவுக்கு பெட்ரோல் போடுவதற்காக பெட்ரோல் பேங்கில் நிறுத்தி விட்டு அதில் கவனமானார். இதற்குள் நான் மெல்ல முன்னால் சென்று எட்டிப் பார்த்தேன். துண்டு அப்புத்தகத்தின் மீதிருந்ததால் அது என்ன புத்தகம் என்று தெரியவில்லை. சின்ன ஏமாற்றம்.
மீண்டும் ஆட்டோ பயணப்பட்டது. ஓட்டுனர் வண்டி ஓட்டுவதில் காட்டிய அக்கறையை, தன் சீட்டிற்குப் பின் வைத்திருக்கும் புத்தகத்தின் மீதும் காட்டிக் கொண்டே வந்தார். அடிக்கடி தன் கையை பின்பக்கம் வளைத்து, புத்தகம் இருக்கிறதா என்று தடவிப் பார்த்துக் கொண்டே வந்தார்.
எனக்குள் அது என்ன புத்தகமாக இருக்கும் என்ற ஆவல் அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது.
நான் சென்றடையும் இடம் வந்ததும் மீட்டரைப் பார்த்து பணம் கொடுத்து விட்டு நகரும் முற்பட்ட போது, ஆட்டோ ஓட்டுனர் அந்தப் புத்தகத்தை எடுத்து என் கைகளில் கொடுத்து விட்டு ‘இப்புத்தகம் உங்களிடம் இருந்தால் தான் மதிப்பு…’ என்று சொல்லி விட்டு நகர்ந்தார்.
எனக்கு பொட்டில் அறைந்தது போல இருந்தது. காரணம்…
‘சங்கரானந்தம்!’ பெயரிடப்பட்டு, சங்கராச்சாரியார் கம்பீரமாய் உட்கார்ந்து ஆசிர்வாதம் செய்து கொண்டிருந்தார்.
‘இப்புத்தகம் எப்படி உங்களுக்கு…’ என்று நான் இழுக்க, காலையில் மாம்பலத்தில் ஒரு ஆன்மிக சொற்பொழிவுக்கு சவாரி சென்றேனம்மா...அங்கு இதைக் கொடுத்தார்கள்…’ என்றார் ஓட்டுனர்.
பிரமிப்பு, ஆச்சர்யம், தவறாக நினைத்து விட்டோமே என்ற குற்ற உணர்ச்சி இப்படி பல்வேறு உணர்வுக் குவியல்கள் என்னை போட்டிப் போட்டுக் கொண்டு ஆக்கிரமித்திருத்துக் கொள்ள, அவற்றை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் சமாளித்துக்கொண்டு ‘ரொம்ப அழகா பொறுமையா வண்டி ஓட்டினீங்க’ என்று பாராட்டி விட்டு நகர்ந்தேன். ஆட்டோ ஓட்டுனர் ‘நன்றிம்மா!’ என்று தன் இரு கைகளால் வணங்கியது என் மனதில் ஆழப் பதிந்து விட்டது.
மீட்டர் போட்டு வண்டியை ஓட்டிய நேர்மை, ஆட்டோவை கார் போல இலாவகமாக ஓட்டிச் சென்ற பொறுமை, சங்கராச்சாரியார் புகைப்படம் போடப்பட்ட புத்தகத்துக்கு அவர் கொடுத்த மரியாதை இவை எல்லாம் சேர்ந்து கொண்டு அவரது கருமையான இறுகிய முகத்துக்கு தங்க முலாம் பூசிய அழகை உண்டாக்கின என்று நான் சொல்வதை நம்ப முடிகிறதா?

ஒருவரைப் பற்றிய கணிப்புகளை வைத்துக் கொண்டு அதே கண்ணோட்டத்துடன் அணுக வேண்டிய அவசியமில்லை. பிறரைப் பற்றிய கணிப்புகள்  நமக்கு பாதுகாப்பிற்காக இருக்க வேண்டுமே தவிர, தேவையில்லாத பயத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டு பட்டும்படாமலும் பழகுவதற்காக இருக்கக் கூடாது என்பதற்காகத் தான் இந்தப் பதிவு.

Wednesday 20 August 2014

கசக்கும் விருந்தோம்பல்

      
காம்கேர் கே புவனேஸ்வரி
       நம் இந்தியக் கலாச்சாரத்தின் பெருமைகளில் ஒன்று விருந்தோம்பல். வீட்டிற்கு வருகின்ற விருந்தினர்களின் உடல்நிலைக்கு ஏற்ப உணவளிக்க வேண்டும் என்பதும், பாசம், நேசம் என்கின்ற பெயரில் ஒவ்வாத உணவுப் பண்டங்களையும், இனிப்பு வகைகளையும் அளிப்பதையும் தவிர்க்க வேண்டும் என்பதும் பலருக்குத் தெரிவதில்லை.  ‘
இன்னிக்கு ஒரு நாள் தானே...என்ன ஆயிடும்?’ என்று சொல்லி சொல்லியே விருந்தினர்களும், நண்பர்களும் படுத்தும் பாட்டுக்கு பெரும்பாலானோர் உடல்நிலை ஒத்துழைக்க மறுப்பது என்னவோ உண்மை.
பொதுவாகவே உடல்நிலை காரணமாக இனிப்பு வகைகளையும், எண்ணெய் பண்டங்களையும் சாப்பிட முடியாத பெரியோர்களுக்கு, அதைப் பார்க்கும் போது சாப்பிடத் தோன்றும். அதிலும் விருந்தினர்கள் வற்புறுத்திக் கொடுக்கும் போது எப்படி சாப்பிடாமல் இருக்கத் தோன்றும்?
      வெளிப் பார்ப்பதற்கு உடல்நலம் சரியில்லாதவர் போல தெரியாததால், உள்ளுக்குள் இருக்கின்ற வலியையும், வேதனையையும் மற்றவர்களுக்கு புரிய வைக்க முடிவதில்லை. அதற்காக எப்போதும் உடல்நிலை சரியில்லாதவர்களைப் போல வேஷம் போடவா முடியும்?
      மற்றவர்கள் நம் மீது அன்பால் செலுத்துகின்ற விருந்தோம்பல் நம்  அன்றாட வாழ்க்கையை எந்த அளவுக்கு பாதிக்கின்றது  என்பதை மகாபாரதக் கதை ஒன்று அழகாக விளக்குகிறது.
      ஒருசமயம் அஸ்தினாபுரத்தில் தர்மபுத்திரர் நிகழ்த்தும் ராஜசூய யாகத்தை ஒட்டி தினந்தோறும் அன்ன தானத்துக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. சுற்றியுள்ள எல்லா ஊர்களில் இருந்தும் மக்கள் தினந்தோறும் அந்த யாகத்துக்கு வருகை தந்து வயிறார சாப்பிட்டுச் சென்றனர்நகுல சகாதேவர்களுக்கு யாகத்துக்கு வருபவர்களை வரவேற்கின்ற வேலை,  அர்ஜூனனுக்கு யாகசாலையை பாதுகாக்கும் பொறுப்பு, போஜனப் பிரியரான பீமனிடம் யாகத்துக்கு வருகின்றவர்களுக்கு வயிராற சாப்பாடு பரிமாறி உபசரிக்க வேண்டும் என்ற பணி  என்று தன் சகோதர்கள் அனைவருக்கும் பிரத்யேகமாக வேலைகளை பிரித்துக் கொடுத்தார் தர்மபுத்திரர்.
      ஒருசில தினங்களில் யாகத்தில் கலந்து கொண்டு உணவு உண்போர் கூட்டம் குறைந்து கொண்டே வந்தது. காரணம் புரியாமல் அனைவரும் தவித்துக் கொண்டிருக்கும் வேலையில், புல்லாங்குழலுடன் கண்ணன் அவ்விடம் வந்து சேர, தர்மபுத்திரர்  தன் சோகத்தை அவனிடம் கொட்டித் தீர்த்தார். அதற்குள் பீமன் ஒரு தட்டில் 3 டம்ளர் பாலுடன் வந்து, ஒரு டம்ளர் பாலை எடுத்து கண்ணனிடம் நீட்டி குடிக்கச் சொல்லி உபசரித்தான். கண்ணனும் ஆனந்தமாக அருந்தினான். உடனடியாக பீமன் மற்றொரு டம்ளர் பாலை கொடுத்து பருகச் சொன்னான். வயிறு நிரம்பி விட்டது. போதும் என்று கண்ணன் மறுத்தாலும், பீமன் தொடர்ந்து வற்புறுத்தியதால் அந்த பாலையும் பருகினான் கண்ணன். அதற்கும் மூன்றாவது டம்ளர் பாலை கொடுத்து அருந்தச் சொல்லி பிடிவாதமாக வற்புறுத்தத்  தொடங்கினான் பீமன்.
அப்போது  பீமனுக்கு ஒரு அவசர் வேலையைச் செய்யச் சொல்லி பணிந்தான் கண்ணன். அதாவது கந்தமாதன மலைக்குச் சென்று, அங்கு தவம் செய்து கொண்டிருக்கும் தங்கநிற முனிவரை சந்திப்பது தான் கண்ணன் பீமனுக்கு இட்ட அந்த அவசர வேலை.
      ‘சரி... அவரிடம் நான் என்ன சொல்ல வேண்டும்?’ என்று வினவினான் பீமன்.
      ‘ஒன்றும் குறிப்பாகச் சொல்ல வேண்டாம். கண்ணன் அனுப்பினான் என்று மட்டும் சொல். ஆனால் அம்முனிவரை மிக மிக நெருக்கத்தில் பார்க்க வேண்டும் என்பது தான் முக்கியம்என்றான் கண்ணன்.
      குழப்பமாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்த தர்மபுத்திரரிடம் கண்ணன் சொன்னான்...உன் யாகசாலையில் உணவு உண்போர் குறைந்து போனதுக்கும், பீமனை நான் கந்தமாதன மலைக்கு அனுப்பியதற்கும் ஒரு தொடர்பு உள்ளது என்று இரகசியமாக் சில விஷயங்களைச் சொல்ல, குழப்பம் தீர்ந்து ஆச்சர்யத்தில் கண்களை விரித்தார் தர்மபுத்திரர்.
      இதற்குள் பீமன் கந்தமாதன  மலையை அடைந்தான். தங்கநிறத்தில் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்த முனிவரை சந்தித்தான். அவர் உதடுகள் மட்டும் கருத்திருந்தன. இம்மலையில் தங்கிச் செல்ல வந்தாயா? என்று முனிவர் வினவ,  ‘இல்லை ஸ்வாமி, கண்ணன் சொன்னதால் தங்களை தரிசிக்கவே வந்தேன்...’ என்று பதிலுரைத்த பீமன் கண்ணன் சொன்னபடி அம்முனிவரை வணங்க மிக அருகில் நெருங்கிச் செல்ல முயன்றான். ஆனால் பீமனுக்கு அவரை நெருங்க இயலாத அளவுக்கு துர்நாற்றம் குடலைப் பிடுங்கியது. அந்த நாற்றம் முனிவரின் வாயில் இருந்து வந்தது. ஆனாலும் மூக்கை இறுக்கிப் பிடித்தபடி முனிவரை மிக அருகில் நெருங்கு முகத்தை உற்று நோக்கினான். என்ன ஆச்சர்யம். கருத்திருந்த முனிவரின் வாய் பொன்னிறமானது.
      ‘கண்ணா...என் தெய்வமே... என் வாய் நாற்றத்தை என்னாலேயே சகிக்க முடியாமல் இத்தனை நாட்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தேன்...இப்போது கருத்த வாயும் பொன்னிறமாயிற்று...துர்நாற்றமும் போய்விட்டது...நன்றி கண்ணா!’ என்று நன்றிப் பெருக்கில் கண்ணீர் விட்டார் முனிவர்.
      குழப்பமாய் நின்றிருந்த பீமனிடம் சொல்லத் தொடங்கினார் முனிவர்.
நான் செய்த பாவத்தினால் தான் இத்தனை காலங்கள் என் வாய் கறுத்திருந்தது...கறுத்த வாயைத் திறந்து பேசினால் துர்நாற்றமும் வந்து கொண்டிருந்தது. கண்ணனிடம் என் நிலை எப்போது சரியாகும் என்று கேட்டேன். பீமன் வந்து சந்திக்கும் போது சரியாகும் என்று சொன்னார். இன்று நீ வந்து என்னை சந்தித்து எனக்கு பாவ விமோசனம் கொடுத்து விட்டாய்..’
      பீமனுக்கு ஆச்சர்யம் விலகாமல் கேட்டான்... ‘அப்படி என்ன பாவம் செய்தீர்கள் முனிவரே?
      முனிவர் தொடர்ந்தார்.
       ‘தானத்தில் தலை சிறந்தது அன்னதானம். பசியோடு இருப்பவர்களுக்கு அன்னதானம் செய்ததால் என் உடல் பொன்னிறம் பெற்றது. ஆனாலும் என் ஆர்வக் கோளாறால் வயிறு புடைக்க உண்டவர்களை கஷ்டப்படுத்தி இன்னும் சாப்பிடுங்கள், இன்னும் சாப்பிடுங்கள் என்று வடையையும், பாயசத்தையும் அவர்களை உபசரித்துக் கொண்டே இருந்தேன். வயிறார சாப்பாடு போட்டு உபசரிப்பது மாபெரும் புண்ணியம். அதே சமயம் வயிறார உண்டவர்களை மேலும் மேலும் சாப்பிடு, சாப்பிடு என வற்புறுத்துவது மாபெரும் பாவச் செயல். ஒருவரின் உடலுக்கு ஆரோக்கியக் கேடு விளைவித்தால் அது பாவம் தானே? மேலும் அளவுக்கு மீறி பரிமாறுபவர்களுக்கும், உணவை சாப்பிட முடியாமல் மீதம் வைப்பவர்களுக்கும் அந்த பாவத்தில் பங்கு வரும் தானே? அது மட்டுமில்லாமல் உணவை உற்பத்தி செய்கின்ற விவசயிகளுக்கு நாம் செய்கின்ற துரோகம் தானே இச்செயல்? இவை அத்தனைக்கும் காரணமான அதிகப்பிரசங்கித்தனமாய் உபசரித்த வாய் மட்டும் கறுத்து போய், அதிலிருந்து துர்நாற்றமும் வீசத் தொடங்கியது. உன்னால் அந்த தண்டனையில் இருந்து மீண்டேன்...நன்றி பீமா...’
      பீமனுக்கு தன் தவறு புரிந்தது. தன் கடுமையான உபசாரத்தினால் தான் யாகத்தில் சாப்பிட வருகின்ற கூட்டம் குறைந்து போனது என்பதை உணர்ந்து முனிவரிடம் விடைபெற்று கண்ணனை சந்தித்து மன்னிப்புக் கூறி பணிந்து நின்றான் பீமன்.
      எல்லாமே ஒரு அளவோடு இருந்தால் நல்லது. விருந்தோம்பலும் அது போல தான். அளவுக்கு மீறினால் அமிழ்தமும் விஷம் தான். விருந்தோம்பலும் கசந்து போகும்.

- காம்கேர் கே புவனேஸ்வரி